Ademloze stiltes in de natuurparken in Arizona en Utah

Donderdag, 3 mei 2012

Ademloze stiltes inde natuurparken in Arizona en Utah

Het was even wennen toen we in Los Angelos arriveerden. Veel verkeer dat voortraast over 8 rijen brede snelwegen, maar niet harder dan 75 miles per uur. Dus iedereen rijdt bijna evensnel. En dan de restaurants waar soms op een tiental tv toestellen verschillende sportuitzendingen te zien waren. Borden boordevol met eten die we maar voor de helft opkonden. En dan te weten dat we de kleinste portie hadden besteld. Campers van bijna wel 20 meter lengte (onze camper van 6 meter is het kleinste model dat je er ziet rijden). Belachelijk grote speedboten op trailers van meer dan 15 meter lengte (bij het tankstation gooide hij er even 2 x 120 callon in, d.i. 240 x 3.8 liter benzine). En zo kunnen we nog wel even doorgaan.

Na een korte stop in Hollywood (ook al zo'n lawaaierige bestemming) reden we met onze 6 cilinder camper via Palm Spring naar het Joshua Tree Nationaal Park met z'n aparte bomen en grote hompen grijze stenen op elkaar gestapeld. Een totaal andere sfeer en je kon de stilte horen. Daar waren prachtige kampeerplaatsen met veel ruimte en een eigen vuurplaatsje onder of bij die enorme steenmassa's. En overal die typische Joshua trees die in staat zijn om zoveel mogelijk water op te nemen van de 10 cm die er jaarlijks valt.

Deels via de route 66 kwamen we bij de Grand Canyon aan. Schitterende en diepe rotsformaties door een breuk in de oppervlakte die door erosie en de uitspoelende werking van de Coloradorivier verder is uitgehold. De verschillende lagen die ieder een tiental miljoen jaren vertegenwoordigen waren duidelijk te onderscheiden. Kort gezegd: adembenemend. En toen viel het ons voor de eerste keer op: bij de talrijke uitzichtpunten stonden altijd veel mensen en toch was het er stil. Diep onder de indruk keek men naar de rotsformaties en speurde men diep beneden naar groene sliertjes van de Coloradorivier. Dit sliertje heeft er voor gezorgd dat de kloof steeds dieper is geworden en al die mooie lagen heeft blootgelegd. De rivier ligt meer dan 1000 meter diep. De canyon is honderden kilometers lang, maar hier op z'n breedst. We hebben de Hermits trail, een wandeling van ongeveer 12 km langs de rand van de Grand Canyon gelopen en we zijn ook een stuk loodrecht, zigzaggend afgedaald in de Canyon. Zo ervaar je lijfelijk de Grand Canyon het beste.

Daarna vervolgden we onze trip richting Lake Powell. Op het grote stuwmeer (1964) in de Colorado voeren we met een boot de Antelope Canyon in. De Canyon van rode en witte zandsteen wordt al snel zo nauw dat je de wanden bijna kunt aanraken. Op de boot met ongeveer 50 toeristen was het bij het zien van de diepe roodwitte kloof met z'n loodrechte wanden opnieuw doodstil. Iedereen lijkt te beseffen dat men getuige is van een miljoenenjaren natuurverschijnsel dat door menselijk ingrijpen wel even heel dichtbij is gekomen. Dit menselijk ingrijpen ging wel ten koste van vele heiligdommen van de Navajo-indianen en is daarom tot op de dag van vandaag nog altijd een omstreden project. Maar ja, door de urbanisatie van de desert was er vooral behoefte aan drinkwater. En daarin voorziet deze plas nu een groot deel van Arizona en Utah. En door de stuwmeren voor de Grand Canyon kan het slib bezinken en is de rode kleur (colo-rado) verandert in diepgroen in de canyons.

Op 1 mei zijn we aangekomen in Bryce National Park. Je ziet hier rode rotsen die als een rij mannen in de Canyon staan. Het is een sprookjesachtend landschap van rode, witte en oranje kalksteenrotsen in de meest bizarre vormen. We hebben er een wandeling van 6 uur in gemaakt. Ook nu weer genoten van de stilte. Vandaag aangekomen in Zion N.P. We dachten dat we al genoeg prachtige steenformaties hadden gezien, maar bij het binnenrijden van het park kregen we opnieuw kippenvel.

De Navajo- indianen, die al duizenden jaren in de reservaten wonen zingen in een lied 'in beauty I walk; beauty before me beauty behind me'. En zo ervaren wij het ook.

Groeten Gerard en Anneke

PS. Het weer is prachtig en we genieten intens van deze prachtige reis.

Wij vervolgen onze tocht naar Las Vegas, Death Valley, Yosemite National Park en tot slot San Francisco.

Op 13 mei landen we weer op Schiphol.

Met veel plezier hebben we de reacties gelezen en gauw tot ziens.

Vliegtuigen op Cookeiland

Zaterdag, 21 april 2012

Hoor het lawaai, een vliegtuig!

In 1974 werden de kinderen van de school verrast door een oorverdovend lawaai. Ze renden de klaslokalen uit en riepen ‘'Kijk een vliegtuig'. Het eerste grote passagierstoestel scheerde laag over de school voor de landing op het nieuwe vliegveld dat voordien nog een airstrip uit de tweede wereldoorlog was. Het was een indringende ervaring en dat bezingen ze nog steeds in hun liederen. Nu, bijna dertig jaar later landen er elke week 17 vliegtuigen vol met toeristen van all over the world. Bij aankomst word je in de ontvangsthal door een bebaarde hippie met blonde paardenstaart op z'n ukelele met countrysongs verwelkomd. Ook krijgen de gasten naar oude traditie een bloemenkrans omgehangen. De meeste toeristen komen uit Nieuw zeeland, Australie, Amerika, Zwitserland, Duitsland en natuurlijk zijn er ook uit Nederland, hoewel dat er beduidend minder zijn. Wij zijn ze niet tegengekomen. De toeristen komen voor het tropische zwemparadijs. Er is een ruim aanbod aan vissen op zee, snorkelen (we hebben prachtige vissen gezien), duiken, wandelen en met de scooter een rondje om het eiland (35 km.). Daarnaast zijn er een paar keer per week culturele muziek- en dansopvoeringen waarbij er lokale maaltijden worden geserveerd. Het zijn topics op het eiland. Deze sfeervolle feesten worden georganiseerd door de locals. Ons feest was op de hellingen van een van de drie oude vulkanen waaruit het eiland bestaat. We werden er met bussen naar toe gebracht. Onderdeel van de shows is op ceremoniële wijze begroeten van de laatste afstammeling van de laatste heerser, die natuurlijk voortdurend in strijd was met de andere stammen op het eiland of die van over zee. Op boeiende wijze werd de geschiedenis van de eilanders en hun stammenoorlogen verteld. Tot 1250 heerste er vrede en geluk op het eiland. Dit werd verstoord door stammen van een van de andere eilanden die een stuk van dit eiland opeisten. Bloedige oorlogen en kannibalisme volgden gedurende de volgende eeuwen. In 1823 werd door Engelse missionarissen de vrede gebracht en de bewoners werd gevraagd hun verblijfplaatsen in de bergen te verruilen voor een plekje aan de kust om een beter bestaan op te bouwen. Velen gaven daar gevolg aan. Daarna was het over met de onderlinge strijd, die veelal gruwelijk was.

Met de komst van het grote toerisme na 1974 waren veel bewoners bang dat hun tradities verloren zouden gaan. Maar dat werd tussen de prachtige krijgsdansen en vele muzikale optredens wel recht gezet. Juist dankzij het toerisme is oude tradities en dansen weer nieuw leven ingeblazen. Nu verdienen veel eilandbewoners (het zijn er inmiddels 40.000) er hun brood mee. Er zijn vele muziekgroepen die her en der optreden en het aantal restaurantjes en cafeetjes is uitgebreid en dit bijna allemaal langs de enige straatweg rondom het eiland. Naast de straat liggen hier en daar kleine veldjes, maar tussen straat en de prachtige witte stranden zijn het vooral beach houses en lodges/resorts. Wij hebben in ieder geval een fantastische avond gehad. Nou ja de rest van de week was ook heerlijk, niet te warm, vaak bewolkt en af en toe een stevige regenbui. Temperatuur overdag en 's avonds rond 28 graden. We moesten deze dagen vaak aan Ghana denken. De sfeer, de vrolijke mensen, het gehang, de vele kerken enz. enz. Vanavond nemen we afscheid van dit prachtige eiland in de Pacific en vliegen we naar Los Angeles en inmiddels veilig aangekomen.

Lieve groet Anneke en Gerard

Coromandel

Hoge levenskwaliteit; lage levensstandaard.

Zo wordt in onze reisgids de situatie voor de inwoners van Nieuw Zeeland omschreven. Veel Nieuw Zeelanders houden van een actief buitenleven als wandelen, zwemmen, kamperen, vissen en outdoor sportactiviteiten. De prachtige natuur daagt je dan ook uit om erop uit te gaan. Er heerst over het algemeen een gemoedelijke, relaxte sfeer. Tijdens onze rondreis met auto en camper zagen we veel eenvoudige huizen en ook de winkelstraten hadden een eenvoudige uitstraling. Geen overdadige luxe. In de cafe's en restaurants heerste vaak een huiselijke sfeer. Een bankstel bij een open haard of kachel en daaromheen enkele zitjes. Tijdschriften en spelletjes voor de kinderen. De wc-deur meestal gewoon met een simpel haakje of een schuifje. Ik was nooit bang dat ik de wc-deur niet open kon krijgen. De vis en chips krijg je hier nog gewoon in een vetvrij papiertje met een krantje eromheen. Het lijkt alsof de Europese emigranten uit de vijftig- en zestiger jaren de sfeer van toen hier nog een beetje hebben kunnen vasthouden. Het komt allemaal wel bekend voor. Het harde werken en weinig tijd voor vakantie en nog veel beroepen gericht op landbouw, veeteelt, bosbouw en de visvangst. Wel doet het land erg zijn best om de Maori-cultuur in stand te houden. Bijna alle plaatsnamen hebben een Maori naam. En als toerist wordt je vooral op het Noorder eiland veel geconfronteerd met hun cultuur en de daarop afgestemde activiteiten.

Nieuw Zeeland heeft volledig aan onze verwachtingen voldaan. We zijn zeer onder de indruk van de krachten die hier uit de aarde naar boven komen. We worden steeds maar weer geconfronteerd met geologische verschijnselen om ons heen die het gevolg zijn van het schuiven van de aardplaten die elkaar juist hier, onder ons op enkele tientallen kilometers diepte over elkaar heen schuiven. Nieuw voor ons was dat er niet alleen in het verleden, maar ook nu nog steeds goud wordt gewonnen. Vandaag kregen we een uitvoerige uitleg van een geoloog die bij een oude goudmijn de winning van goud liet zien. Dit goud wordt nu op een andere wijze gewonnen. Hij legde verband tussen geologische activiteiten miljoenen jaren geleden en de huidige vulkanische activiteiten. Auckland ligt bijvoorbeeld op 52 grotere en kleine vulkanen en een aantal daarvan zijn nog steeds actief. Hij liet kaarten zien waarop alle breuklijnen van de wereld en vulkanische activiteiten ten gevolge van deze breuklijnen waren ingetekend. Kortom veel plekken op deze aardbol zijn niet zo safe.

De afgelopen week hebben we rondgereisd in de Coromandel, een gebied met schitterende uitzichten, witte en soms zwarte zandstranden tegen een turquoise zee. In Hot Water Beach hebben we op het strand een kuil gegraven en heerlijk gepoedeld in het warme water dat bij laag water via het zand door thermische activiteit naar bovenkomt. Op dat moment regende het en was het koud maar eenmaal in je eigen badje merkte daar weinig van. Wel zorgen dat er voldoende koud zeewater bij kan komen, anders verbrand je levend. En op sommige stukken kon je bij eb gewoon niet lopen, zo heet.

Maandag 16 april vertrekken we voor 1 week naar de Cookeilanden. We hebben geluk want we krijgen 1 dag extra vanwege het tijdsverschil, omdat we de 180 graden lengte lijn oversteken. Even de globe besturen, want het klinkt toch wel raar. Zeker is dat we maandagochtend uit Auckland vertrekken en na vier/vijf uur vliegen zondagmiddag aankomen. Ja, hoe kan dat! En het heeft niets te maken met de relativiteitstheorie van Einstein.

Lieve groet Anneke en Gerard

Met de camper op het Noordereiland

Met de camper op het Noordereiland

Vulkanen,kraters, spuitende geisers, warmwaterbronnen van 100 graden, dampende modderpoelen, thermale baden het is er allemaal in de buurt van Rotorua, een van de plekken die je zeker gezien moet hebben. Maar eerst gingen we afgelopen vrijdag, op de verjaardag van onze jongste kleindochter Fiene, vroeg op voor de lange track van 19,4 km op Mt.Tongariro. Je wordt op de zuidkant van de vulkaan afgezet, gaat over de top langs de kraters om aan de noordkant weer opgehaald te worden. Het is kwart voor 8, de zon schijnt. De chauffeur van het busje attendeert ons op de top van vulkaan die in de mist hangt. Hij kan ons niet beloven dat we de smaragdgroene en blauwe bergmeertjes te zien krijgen. We besluiten desondanks toch maar te gaan. Het eerste stuk hebben nog goed zicht maar dan verandert het en lopen we in flarden mist. Er staat de hele tocht een snoeiharde tegenwind als we de top van 1900 meter bereiken. Vanaf de top zijn de meertjes niet te zien. Jammer, maar het zei zo, want we zijn blij dat we dit huzarenstukje geklaard hebben. We rusten even uit en vervolgen ons pad. Gelukkig regent of sneeuwt het niet; had ook gekund en daar waren we ook op gekleed. En dan... als we in de buurt van de meertjes aankomen, scheuren de wolken open en glinsteren de meertjes ons tegemoet. Wat een wonder. Vol goede moed vervolgen wij de tocht en kunnen om 3 uur met de bus terug. Vermoeid maar voldaan zoeken we ons kleine camper op. We zijn trots dat we het gehaald hebben. En dan te weten dat Remko, Josine en de kids dit vier weken terug ook binnen dezelfde tijd gedaan hebben. Dat vinden wij echt een prestatie van de kids, want soms moet je wel erg grote stappen nemen om te klimmem en/of te dalen.Zie website Remko Josine en de kidswww.everycolor.nl

De volgende dag rijden we langs dampende en kokende warmwaterbronnen. We besluiten uit te rusten van de vorige dag en zagen een camping met hoe kan het anders allerlei grote en kleine thermaalbaden; zalig.

Eerste paasdag reden naar het 6 km verder gelegen Wai-o-tapu Vulkanisch Wonderland. Het park is een beschermd reservaat en is het grootste thermisch actieve gebied. Het gebied ligt vol met ingezakte kraters, koude en kokende poelen van modder, water en stoomwolken. Een aantal kraters zijn opvallend geel gekleurd door zwavelafzettingen uit de gassen die vanuit de grond ontsnappen. De poeltjes zijn gifgroen, blauw, oranje, zwart, geel enz. enz. Een waar schilderspalet. We roepen dan ook steeds 'wonderlijk, niet te geloven, wonderlijk, niet te geloven...'

Bij een van de poelen waar de grond week was, hebben we op verzoek van mijn jongste zus Trudy, een klein potje as van onze onlangs overleden zwager Ton uitgestrooid. Deze plek had voor beiden een bijzondere betekenis. Voor ons een eervolle opdracht om dat te mogen doen, voor de Maori's (de oorspronkelijke bewoners van Nieuw Zeeland) is dit een heilige, spirituele plek.

Vandaag, tweede paasdag gaan we een wandeling langs en van de warme meertjes bij Rotorua maken. Ook hier pruttelt, borrelt het en zie je dampende rookwolken. En ook op deze camping kunnen we weer heerlijk badderen in poelen van 42 graden. Rondom de camping hoor je overal kokende, borrelende geluiden en vind je de dampende poeltjes. Poeltjes soms zo groot als een voetbal. Vanavond gaan we naar de Mitais Maori-show. Mitai schijnt topentertainment te zijn: zang, dans, muziek en krijgsdansen te land en kanogevechten op de rivier. Onze maaltijd komt uit een grondoven en schijnt heel smaakvol te zijn. Op het eind maken we dan nog een boswandeling om glimwormpjes te bewonderen. Zullen we weer roepen 'wonderlijk, niet te geloven, wonderlijk'?

Lieve groet Anneke en Gerard

P.s De zon schijnt volop,'s nachts is het nog fris.

Jong in Nieuw Zeeland

Vrijdag 30 maart 2012

Jong in Nieuw Zeeland/Zuidereiland,

Wat maakt deze reis anders dan andere reizen? Het reizen met Remko, Josine en de kleinkinderen. Dat zorgt ervoor dat we andere activiteiten kiezen op onze reis op het Zuidereiland. Met z'n tweeën zouden we sommige dingen echt niet doen; het geeft ons weer het gevoel dat we jong zijn. Een paar voorbeelden? Op onze rondreis maken we meestal gebruik van Top 10 campings die allerlei faciliteiten hebben. Als we op de camping aankomen weten we meteen of er een saaie, leuke of te gekke speeltuin is. In Queenstown, de avonturenstad waar je superspannende sporten kan beoefenen zoals bungee-jumpen ( het is daar uitgevonden), een jet-boattrip of een skyline gondola was geen speeltuin. Nou dat vonden ze maar niks. 's Middags maakten we een ritje met de gondel naar de top van de berg om van de adembenemende vergezichten te genieten. Boven aangekomen kon je met ‘n karretje (+ helm op) een stuk downhill racen. Wij lieten ons ook uitdagen en scheurden als volleerde coureurs naar beneden. In Hokikita aan de westkust van het Zuidereiland hebben we de Fox Glacier bewonderd. Het is een indrukwekkend mooi gebied en je kon heel dichtbij de gletsjertong komen. Op weg naar de gletsjer moesten we af en toe een bergriviertje oversteken. Dat gaat dan springend van kei naar kei en ook nog proberen geen natte voeten te krijgen. Je snapt wel dat dit wel om enige behendigheid vroeg. Dat vonden kleinkinderen natuurlijk weer spannend. Na een paar dagen gingen we weer voor een lange rit op weg naar Hammer Spring. Onderweg hebben we nog wel een paar stops gemaakt om Nieuw Zeelands nationale symbool, de KIWI, in het echt te zien en ook om de pancake rocks met de spuitende waterfonteinen te zien. Je moet het gezien hebben; uitleggen is moeilijk. Gisteren en vandaag hebben we genoten van de heetwaterbronnen (tussen de 35 en 40 graden). Dit keer voegden wij ons bij de senioren, die in groten getale genoten van de geneeskundige bronnen (stonk wel een beetje naar zwavel). Remko, Josine en de kinderen lieten zich verleiden door de supersensationele waterglijbaan. Morgen gaan we een boottocht maken om met de dolfijnen te zwemmen. ‘s Ochtends om 6 uur moeten we ons al melden. We zijn benieuwd of we de dolfijnen kunnen vinden. Tegen de avond vertrekken Remko, Josine en de kinderen naar China. Wij gaan onze Nissan Sunny inleveren en gaan dan een camper ophalen. Daarmee rijden we naar het Noordereiland. Maar eerst bezoeken we nog het Abel Tasman National Park dat op de noordkant van het Zuidereiland ligt.

We kijken terug op fijne tijd en vonden het zeer bijzonder om deze weken met elkaar op te trekken. We hebben intens genoten van onze kleinkinderen die voortdurend bezig zijn om van alles te leren: ze spotten vogels (wisten vaak eerder dan ons de naam van de vogel), zochten in boekjes bomensoorten op en gingen op zoek naar plaatjes in boekjes om waarnemingen te verifiëren. Ook de achtergrondinformatie over hoe een vulkaan werkt of hoe een gletsjer ontstaat vinden ze boeiend. Ook leren ze steeds meer Engelse woorden. We zijn best een beetje trots op hun ouders die met hun kinderen de wereld ontdekken en nieuwe uitdagingen aangaan.En voor ons komen er nu ook weer nieuwe uitdagingen.

Intussen gaat op de Ashanti school for the deaf in Ghana de bouw aan de slaapzalen door. We hebben regelmatig e-mailcontact met onze projectleider voor de bouw Jan Quak. Op de website van SOKPO http://www.sokpo.nl/ zijn de laatste foto's geplaatst. Groetjes Anneke en Gerard

Vanmorgen met de dolfijnen gezwommen.Wauwww........

Fimpje over wildlife oostkust

Een fimpje op youtube gemaakt tijdens onze reis door zoon Remko

http://www.youtube.com/watch?v=Sl9dvazN9dA

Kijk en geniet met ons mee.

Groeten uit Queenstown

Verrassingen in Nieuw Zeeland

Zondag, 18 maart 2012

Verrassingen in Nieuw Zeeland

Wat een verrassing dat we werden opgewacht in Christchurch Nieuw Zeeland. We hadden niet verwacht dat Remko, Josine en de kids al in Christchurch van het Zuidereiland waren. We waren blij ze te zien en er moest heel wat bijgeknuffeld en bijgepraat worden. Samen hebben we onze huurauto opgehaald en daarna naar het hotel in Christchurch gereden. Onderweg zagen we de gevolgen van de aardbeving een jaar geleden. Overal reparaties aan het wegdek, grote schade aan gebouwen en open plekken van totaal verwoeste huizen. Een nachtje slapen daar was wel genoeg. De volgende dag reden we naar Akaroa een pittoresk plaatsje aan de baai van Peninsula. We overnachten op een gezellige camping waar we sliepen in cabins (een soort trekkershut) met prachtig uitzicht op de baai. In een grote keuken kon je je potje koken en eten. Het ging er gemoedelijk aan toe en gasten wisselden onder genot van een glaasje wijn allerlei reiservaringen uit. Tot grote verrassing van onze kleinkinderen hadden we werkschriften van school meegenomen. Deze ijverige, leergierige kinderen lieten geen moment onbenut om erin te werken. De camping lag aan een mooie baai waar je met de dolfijnen mee zou kunnen zwemmen. Jammer genoeg was de zee te ruw en ging de boottocht niet door. Hopelijk komt er nog een andere gelegenheid. Een dag later hebben we tot onze verrassing ‘s avonds de kleine blauwe pinguïns uit zee aan land zien komen om vis te voeren aan de vrouwtjes en hun kleinen die ongeduldig staan te wachten. Een fascinerend gezicht. Nieuw Zeeland is een land vol verrassingen of het nou het landschap is (prachtige vergezichten), het weer, de logeeradressen (gisteren sliepen we tot plezier van de kleinkinderen met z'n allen op 1 kamer) of zoals vandaag in een gezellig privé huis bij de ingang van de baai in de prachtige omgeving van Dunedin. Tot onze verrassing geen enkel probleem met een wandeling naar het topje van de berg achter onze cottage. En hopelijk nog meer verrassingen. Onderweg hadden we ook al een langere stop gemaakt om naar de gele pinguïns te kijken. Ze kwamen uit het water en begonnen aan een lange klim naar hun slaapplekken hoog boven de zeespiegel. En onderweg af en toe even uitrusten van hun lange trektochten op zee ( wel 25 km uit de kust) en de steile duinpaadjes tot wel 50 meter hoog. En natuurlijk overal zeehonden op het strand en op de rotsen. En veel vogels. Kortom, genoeg om ons te blijven laten verrassen.

Lieve groet Anneke en gerard en de hele familie

Morgen gaan we de fjorden van Milford Sound bezoeken

Geluk in Hong Kong

Maandag 12 maart 2012-03-12

Geluk kopen in Hong Kong

In hartje Hong Kong staat een prachtige oude tempel waar Chinezen komen om hun goden te aanbidden en dat zijn er velen. Wat ons opviel was de ernst en de devotie die af te lezen was van de gezichten van zowel oude als jonge bezoekers, die met vele busjes aangevoerd worden. Vol verwachting en lichtelijk opgewonden lopen ze naar de tempels. Met briefjes, wierookstokjes en een busje vol genummerde stokjes knielden ze neer voor de hoofdtempel. De goden hardop aanbiddend en schuddend met het busje net zolang totdat een stokje op de grond valt. Met dat getal kun je dan een fortuin krijgen. Ik mocht het ook proberen de getallen 59,33 en 71 zullen

ons geluk brengen. Toch maar even de staatsloterij in de gaten houden.

Buiten de tempel kon je ook nog je geluk zoeken. Bij allerlei handlezers, waarzeggers enz. kon je voor 40 euro je geluk kopen. Daar werd grif gebruik van gemaakt.

Wij hadden in ieder geval het geluk dat we op de eerste dag van ons verblijf redelijk helder weer hadden om met het oudste trammetje dat steil omhoog gaat van het prachtige uitzicht over Hong Kong baai konden genieten. Wij hadden het geluk dat we 's avonds op een boot in de baai van Hong Kong konden kijken en luisteren naar een symfonie van lichten op de vele hoge wolkenkrabbers rondom de baai. Hele gebouwen stonden in het licht dat voortdurend van kleur en samenstelling veranderde. Wij hadden het geluk (vond ik in ieder geval) dat we sliepen op de tiende verdieping van ons hotel. Veel hotels en gebouwen tellen 20 tot 40 verdiepingen of. Wij hebben het geluk dat we over 2 dagen onze kinderen en kleinkinderen in de armen kunnen sluiten. Al met al geluk genoeg.

Nu op weg naar Nieuw Zeeland. Hong Kong is echt fascinerend. Geweldige infrastructuur, behulpzame, vriendelijke mensen en volgens Gerard niet duur.

Lieve groet,

Anneke en Gerard