Donderdag, 3 mei 2012

Ademloze stiltes inde natuurparken in Arizona en Utah

Het was even wennen toen we in Los Angelos arriveerden. Veel verkeer dat voortraast over 8 rijen brede snelwegen, maar niet harder dan 75 miles per uur. Dus iedereen rijdt bijna evensnel. En dan de restaurants waar soms op een tiental tv toestellen verschillende sportuitzendingen te zien waren. Borden boordevol met eten die we maar voor de helft opkonden. En dan te weten dat we de kleinste portie hadden besteld. Campers van bijna wel 20 meter lengte (onze camper van 6 meter is het kleinste model dat je er ziet rijden). Belachelijk grote speedboten op trailers van meer dan 15 meter lengte (bij het tankstation gooide hij er even 2 x 120 callon in, d.i. 240 x 3.8 liter benzine). En zo kunnen we nog wel even doorgaan.

Na een korte stop in Hollywood (ook al zo'n lawaaierige bestemming) reden we met onze 6 cilinder camper via Palm Spring naar het Joshua Tree Nationaal Park met z'n aparte bomen en grote hompen grijze stenen op elkaar gestapeld. Een totaal andere sfeer en je kon de stilte horen. Daar waren prachtige kampeerplaatsen met veel ruimte en een eigen vuurplaatsje onder of bij die enorme steenmassa's. En overal die typische Joshua trees die in staat zijn om zoveel mogelijk water op te nemen van de 10 cm die er jaarlijks valt.

Deels via de route 66 kwamen we bij de Grand Canyon aan. Schitterende en diepe rotsformaties door een breuk in de oppervlakte die door erosie en de uitspoelende werking van de Coloradorivier verder is uitgehold. De verschillende lagen die ieder een tiental miljoen jaren vertegenwoordigen waren duidelijk te onderscheiden. Kort gezegd: adembenemend. En toen viel het ons voor de eerste keer op: bij de talrijke uitzichtpunten stonden altijd veel mensen en toch was het er stil. Diep onder de indruk keek men naar de rotsformaties en speurde men diep beneden naar groene sliertjes van de Coloradorivier. Dit sliertje heeft er voor gezorgd dat de kloof steeds dieper is geworden en al die mooie lagen heeft blootgelegd. De rivier ligt meer dan 1000 meter diep. De canyon is honderden kilometers lang, maar hier op z'n breedst. We hebben de Hermits trail, een wandeling van ongeveer 12 km langs de rand van de Grand Canyon gelopen en we zijn ook een stuk loodrecht, zigzaggend afgedaald in de Canyon. Zo ervaar je lijfelijk de Grand Canyon het beste.

Daarna vervolgden we onze trip richting Lake Powell. Op het grote stuwmeer (1964) in de Colorado voeren we met een boot de Antelope Canyon in. De Canyon van rode en witte zandsteen wordt al snel zo nauw dat je de wanden bijna kunt aanraken. Op de boot met ongeveer 50 toeristen was het bij het zien van de diepe roodwitte kloof met z'n loodrechte wanden opnieuw doodstil. Iedereen lijkt te beseffen dat men getuige is van een miljoenenjaren natuurverschijnsel dat door menselijk ingrijpen wel even heel dichtbij is gekomen. Dit menselijk ingrijpen ging wel ten koste van vele heiligdommen van de Navajo-indianen en is daarom tot op de dag van vandaag nog altijd een omstreden project. Maar ja, door de urbanisatie van de desert was er vooral behoefte aan drinkwater. En daarin voorziet deze plas nu een groot deel van Arizona en Utah. En door de stuwmeren voor de Grand Canyon kan het slib bezinken en is de rode kleur (colo-rado) verandert in diepgroen in de canyons.

Op 1 mei zijn we aangekomen in Bryce National Park. Je ziet hier rode rotsen die als een rij mannen in de Canyon staan. Het is een sprookjesachtend landschap van rode, witte en oranje kalksteenrotsen in de meest bizarre vormen. We hebben er een wandeling van 6 uur in gemaakt. Ook nu weer genoten van de stilte. Vandaag aangekomen in Zion N.P. We dachten dat we al genoeg prachtige steenformaties hadden gezien, maar bij het binnenrijden van het park kregen we opnieuw kippenvel.

De Navajo- indianen, die al duizenden jaren in de reservaten wonen zingen in een lied 'in beauty I walk; beauty before me beauty behind me'. En zo ervaren wij het ook.

Groeten Gerard en Anneke

PS. Het weer is prachtig en we genieten intens van deze prachtige reis.

Wij vervolgen onze tocht naar Las Vegas, Death Valley, Yosemite National Park en tot slot San Francisco.

Op 13 mei landen we weer op Schiphol.

Met veel plezier hebben we de reacties gelezen en gauw tot ziens.